ئەگەر لەخەودا داچڵەکیت یاخود هەستت بەتەنهایی کرد
أَعُوذُ بِكَلِمَاتِ اللهِ التَّامَّاتِ مِنْ غَضَبِهِ وَعِقَابِهِ, وَشَرِّ عِبَادِهِ, وَمِنْ هَمَزَاتِ الشَّيَاطِينِ وَأَنْ يَحْضُرُونِ
(١)
واتە: پەنا دەگرم بە وشە و ناوە تەواو و جوانەکانی خودا لە توڕەیی و سزای، ھەروەھا لە زەرەر و زیانی بەندەکانی، ھەروەھا لە وەسوەسەی شەیتانەکان، ھەروەھا لەو کاتانەی، کە شەیتانەکان دێنە لام.
(١)
أبو داود ٤ / ١٢ وانظر صحيح الترمذي ٣ / ١٧١ {وحسنه الألباني في صحيح أبي داود ( ٣٢٩٤ / ٣٨٩٣ ) وصحابي الحديث هو عبد الله بن عمرو بن العاص (رضي الله عنه)}.